Het was 2008. Ik werkte als expat in de Democratische Republiek Congo en woonde in een ruim appartement op de 7de verdieping, met aan de ene kant een prachtig uitzicht op de Congorivier en aan de andere kant op het centrum van Kinshasa. In mijn job werd ik door lokale ambtenaren gerespecteerd als een internationale expert op het gebied van Human Resources. Ik verdiende meer dan ooit tevoren, had een chauffeur en een fulltime schoonmaker tot mijn beschikking. ‘s Avonds en in het weekend dook ik met mijn expatvrienden het bruisende nachtleven van Kinshasa in.

Toch was ik wanhopig. Ik had gedacht dat dit expatavontuur mijn leven een nieuwe betekenis zou geven, maar ik had me nog nooit zo vastgeroest en eenzaam gevoeld. Het was echt een vlucht geweest. Weg van een disfunctionele relatie, een carrière die me niet meer interesseerde.

Onder de Afrikaanse zon begon ik te beseffen dat ik niet van mezelf kon weglopen. Hoewel ik het bleef proberen, door hard te werken en nog harder te feesten.

Toen het project waarvoor ik werkte werd geannuleerd, bevond ik me in januari 2009 abrupt terug in het donkere en regenachtige Brussel. Op dat dieptepunt besloot ik hulp te zoeken. Mijn therapeut confronteerde me met de dingen die ik liever niet over mezelf wilde zien - op een vriendelijke maar doortastende manier - en geleidelijk aan begon zich een hele nieuwe richting te ontvouwen.

Ik zou mijn vaste baan opzeggen en als zelfstandige gaan doen wat ik echt zinvol vind: mensen begeleiden op hun reis van groei en zelfontwikkeling.

Is dit een “en ze leefden nog lang en gelukkig”-verhaal? Niet echt. Net als voor iedereen kent mijn leven ups en downs. Maar met de juiste tools en met een helder doel voor ogen is het me gelukt om trouw te blijven aan mijn koers.